Bir gün eşyalar dillenir,
Hepsi övmeye başlar kendini.
Televizyon der ki:
İnsanların en çok vakit geçirdiği eşya benim.
O yüzden insanlar en çok beni sever.
Bilgisayar gülmeye başlar:
Hayıren çok beni severler.
Görmediniz mi sahibim olan çocuk benle vakit geçiriyor.
Araştırmalarını benle yapar, oyunlarını hep benle oynar.
Yatağın yanındaki oyuncaklar:
En çok bizi sever çünkü hep bizimle oynar.
Ve elektrik süpürgesi,buzdolabı,çamaşır makinası,ve ütü hep bir ağızdan:
Siz hep çocuğu düşünün bizide tüm aile kullanır bizsiz yapamazlar.
Koltuk,yemek masası,sandalyeler ve halılar:
Sanki bizi kullanmıyolar hıı.
O anda bir ses duyulur eskimiş raflardan.
Ses eşyaların dikkatini çeker.
Ses raflardaki tozlar içinde duran için için ağlayan kitaplardan gelir.
Merak edip sorarlar:
Bire kitaplar ne ağlarsınız orada söyleyin bakalım derdinizi.
Kitaplardan biri öne çıkar:
Biz ağlamıyalımda kim ağlasın arkadaşlar.
Eşyalar :
Arkadaşlar üzmeyin bizi anlatın derdinizi?
Kitaplar:
Arkadaşalr iki saattir kavga ediyorsunuz oysa bilmiyor musunuz hep sizi kullandıklarını?
Hiç gördünüz mü sahiplerimizin bir günden bir güne bizi ellerine alıp okuduklarını?
İşte bizim derdimiz bu.
Eşyalarda kitapların hüznüne ortak olurlar.
